gündüz rüyası:04Aus.2015
ayakta duruyorum. nefes alıp veriyorum. göğsümün ortasında bir kaşıntı başlıyor.. ufak ufak.. içeride bir şey büyüyor gibi, her nefes alışımda giderek artan müthiş bir koku duyuyorum. kaşınmaya devam ediyor.. ve bir kabuk fark ediyorum göğsümün ortasında, kaşıntının sebebi buymuş demek... tam bunu düşünürken uzamaya başlıyor kabuk.. incecik bir dal gibi ve aniden açılıyor. kocaman bir zambak nefes alıyor genişliyor, açılarak esniyor sanki. onun açılmasıyla ben onun içinden de bakabiliyorum her şeye. ikimiz bir gibiyiz. bu öyle bir uzuv ki, sanki karşısında ne dursa, gücünü sakince teslim eder. kelimelerini, anlamlarını, değerlerini, her şeyini... ben örneğin daha önce hiç böyle yok olmamıştım. duyularım artık çelimsiz ve hissiz saç uçlarımdan farksız. birine sesleniyorum sanki tanıdığım birine, o çiçeğin içinden. ve zamanım doldu diyor duyuyorum. bir ses çıkmıyor ama duyuyorum. bükülerek içeri doğru bir dairesellikle, kapanıyor ve kuruyor düşüyor üzerimden. bakıyorum ama yerde yok. toz olmuş sanki. üzüntü içimi şiddetle sarıyor. ama birden onu ben yarattım diyorum. öyle olmalı. o zaman tekrar gelecek diyorum. içimden bir ses bunu onaylıyor. sanki zambakların incecik tohumlarını duyuyorum. nasıl çıkacaklar dışarı bunu bilmiyorum. nasıl başardım ki? kendiliğinden olmuştu... bunu öğrenmem gerek. kendiliğinden olan bu şeyin nasıl işlediğini öğrenmem gerek......